Via alle officiële kanalen wordt de aanschaf van wildvangdieren altijd sterk afgeraden. Dat kun je lezen in vakliteratuur, websites en verenigingsbladen van schildpaddenvereniging in binnen- en buitenland. Toch is het erg verleidelijk en heb ook ik deze fout gemaakt. De aangeboden dieren zijn veel goedkoper dan nakweek van hetzelfde formaat en bovenal heeft men ook vaak het idee iets goed te doen voor het dier, omdat deze wildvangdieren bij de vorige eigenaar zelden of nooit de juiste verzorging hebben gehad. En door de mening dat ik die verzorging wèl zou kunnen bieden, ontstaat ook het idee dat ik dat dier dus red en het dier mij nodig zou hebben. Op de korte termijn voor dat ene diertje wellicht wel, maar op de lange termijn vaak ook niet, vanwege de gezondheidstoestand van wildvang exemplaren. Deze dieren dragen veelal vreemde parasieten en/of ziekten bij zich en kunnen dus andere dieren ook infecteren of er zijn andere gebreken aanwezig, die in eerste instantie niet zichtbaar zijn bij het dier. Bovendien op de lange termijn ook zeker niet, omdat de vraag naar wildvangdieren dus blijft bestaan en het dus voor mensen interessant blijft om wildvangdieren van bijvoorbeeld een vakantiebestemming mee naar Nederland te nemen. Waar het al dan niet na een welgemeende poging het dier goed te verzorgen vaak op de spreekwoordelijke 'zwarte' markt terecht komt.
En op die markt heb ik ook een tweetal dieren van zeer jonge leeftijd gekocht in de zomer van 2018. Het betrof twee Testudo graeca's, die de verkoper uit Marokko had meegenomen. Dus mijn aanname is dat het om een Testudo graeca marokkensis zou moeten gaan. De twee jonge dieren zagen er goed uit, maar waren erg licht: de kleinste was bijna 30 gram en die is in twee dagen bijna verdubbeld in gewicht.
De kleinste van de twee heeft het einde van die zomer niet gehaald en de grotere van de twee is afgelopen week overleden. Vandaar mijn bericht en ik zal dus nooit meer een wildvang exemplaar aanschaffen.
Na de winterslaap zijn alle 'Griekse landschildpadden' (T. graeca iberia, T. graeca marokensis en T. hermanni) in hun buitenverblijf gebleven met verwarmd nachtverblijf, terwijl de nachten (en soms dagen) erg fris waren. Het nachtverblijf is gevuld met hooi en voorzien van een warmtemat (en niet meer met een keramische lamp - zie andere post) , maar het verblijf was helemaal open, dus de warmte bleef niet echt in het nachtverblijf. Ik dacht dat de dagtemperatuur wel oké was, daar de winterslaap de dieren ook geen kwaad had gedaan. Niet dus, want door de lage temperaturen van de nacht was het wildvangdier in een soort winterslaapmodus gegaan en weigerde vervolgens te eten. Het dier was wel dagactief, dus viel het af en vermagerde. Te laat ingegrepen, wat in de dood resulteerde. De literatuur beschrijft dit als anorexie en sprak van verschillende stadia. Mijn diertje bleek al in een te ver stadium te zijn a.d.h.v. de verhouding tussen de lengte van het carapax en het gewicht van het diertje. Na sectie - door de dierenarts (Vets World Wild) - bleek het dier ook een nier te missen. Ik schaf nooit meer wildvangdieren aan.
